Έξι μήνες πριν κι ενώ πετούσα ψηλά στον καταγάλανο
ουρανό των Αστερουσίων (youtube) που τόσο πολύ αγαπάω να πετώ, το αλεξίπτωτό μου απότομα
δίπλωσε κι εγώ βρέθηκα μετά από πτώση αρκετών μέτρων στο έδαφος, με μια
απώλεια. Έσπασα το πόδι μου, με συντριπτικό κάταγμα, με αποτέλεσμα ακόμα και
σήμερα να μην μπορώ να περπατήσω και να ετοιμάζομαι για νέα χειρουργική
επέμβαση.
Σοβαρή απώλεια, το να μην μπορείς να περπατήσεις, που
μου έχει κοστίσει πολύ, αλλά με έχει βοηθήσει κιόλας να σκεφθώ πολύ. Στα πέντε χρόνια που πετούσα με το αλεξίπτωτο
πλαγιάς με είχε απασχολήσει πολύ η περίπτωση του ατυχήματος. Ο φόβος της
απώλειας, το είχα δει να συμβαίνει στους άλλους αλλά δεν το πίστευα ότι θα συμβεί
και σε μένα.
Γράφει
η Μάρω Βαμβουνάκη στο βιβλίο της «Χορός Μεταμφιεσμένων»: «Άλλο απώλεια και άλλο φόβος απώλειας. Πρόκειται για διαφορετικές
καταστάσεις του εσωτερικού κόσμου και σπανίως η πρώτη συμπίπτει με εκείνο που
φοβόμασταν στη δεύτερη. Θέλω δηλαδή να πω ότι ποτέ δεν είσαι καλά
προετοιμασμένος για το πώς θα αντιδράσεις τότε, όταν όντως πραγματωθεί ο φόβος
σου.»
Τώρα συνειδητοποιώ ότι το περπάτημα είναι ένα από τα
δώρα που μου είχαν χαριστεί. Μέχρι και την απογείωσή μου πριν έξι μήνες, για
την πτήση που θα με οδηγούσε στο ατύχημα, το νόμιζα σαν αναμφισβήτητο δικαίωμα
μου και δε διανοούμουν ότι μπορούσα να το στερηθώ, θεωρούσα μάλιστα ότι η ζωή
μου χρωστούσε αυτά κι ακόμη περισσότερα.
Γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη στο βιβλίο της «Χορός
Μεταμφιεσμένων»: «Γι’ αυτό άλλωστε
υπάρχει η απώλεια, και η οδύνη της απώλειας, για να αντιληφθούμε - εκ των
υστέρων έστω – τα δώρα που μας είχαν χαριστεί. Ως δώρα, από περίσσια αγάπης του
δωρητή, κι όχι γιατί τα αξίζουμε.»
«Τα
δώρα του Θεού είναι τόσα πολλά και δεδομένα, ώστε σαν τα κακομαθημένα παιδιά,
που έχουν σαν αναμφισβήτητα δικαιώματά τους όσα τους προσφέρονται και δε
διανοούνται ότι μπορούν να τους τα στερήσουν, που θεωρούν μάλιστα ότι τους τα
χρωστούν αυτά κι ακόμη περισσότερα, δεν το αντιλαμβανόμαστε- και πρώτη εγώ- ως
δώρα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου